سرزمین تینا

امروز همزمان با گوش دادن Enchantress از بند two steps from hell فکر می کردم کاش می شد ریتم موسیقی رو نوشت؛ یعنی با کلمات وصفش کرد.

بی شک یکی از دلالیلی که من دارم به زندگی ادامه میدم، موسیقیه. اما نه صرفا دامبول و دیمبول و گیشگیریگیدین ماشالا (!)

یکی از بندای خوب، همین بنده. آهنگ هاش ریتم خاصی داره که می تونه ضربان قلبت رو به بازی بگیره. می تونه ببرت تو اوج و شکوه داستان های حماسی و بعد بیارتت به عمق آب های آزاد جادویی. 

با آهنگاش می تونی یه لحظه پشت یه تانک جنگی بشینی و همه زو به رگبار ببندی و لحظه ای بعد بری پشت اژدها و همه رو به آتیش بکشی!

انگا  احتیاط و ملاحظه کاری براش معنی نداره و اوج و فرود رو به تمام معنا می شناسه. حتی از صداها هم در جای خودش استفاده می کنه؛ فقط جایی که لازمه و باید استفاده کنه.

قدرت موسیقی... چیز واقعا وحشتناک و در عین حال با شکوهیه! فرصت هایی برای هزاران زندگی بهت میده و در عین حال... توصیفش به همین اندازه سخته!